Det rår ei gamal, og ikkje spesielt original, åtvaring mot å gå for gruppeutstilling under dei nasjonale paviljongane på Veneziabiennalen. Likeins rår det ei forståing av sjølve opplegget med nasjonale paviljongar som forelda – ei krysning mellom FNs tryggingsråd og Eurovision Song Contest, i form av ei rekke hus i byens Giardini-park, som dei utvalde landa annakvart år fyller med sitt bidrag til kampen om det besøkande publikummets merksemd.
«Den samiske paviljongen» er ein god idé, men fungerer dårleg som gruppeutstilling.
Ein forspilt moglegheit
