Når yngre folk skriv om tapet av nokon som har gått bort, er det på ein heilt annan måte enn når den som sjølv står ved alderdommens port gjer det. Dette kan eg konstatera etter å ha lese Oddbjørn Birkeland (f. 1949) si debutsamling på nasjonalt forlag, «Eurydike snur». Kjenslene er nok like djupe, men dei kjem ikkje på same måte til uttrykk som noko akutt.
Alderdom: Birkeland sine dikt forvandlar døden til noko som finst på ein glidanda skala.