I opphavet var som kjent ordet, og ordet, der eg kjem ifrå, var det Ivar Aasen som formulerte. «Mellom bakkar og berg» kom inn med morsmjølka, og før bleieslutt skråla vi med på apokryfe vers om kaksar og jamningar frå tidlege versjonar av diktet. På skulen song vi om dei gamle fjelli og gamle grendi, og etter at det nye Aasen-senteret opna i tunet tett ved stova der det stod ei bjørk so breid, var vi truleg på ein haug med dannande og formande og sjelsetjande skulebesøk i Sverre Fehns nybygg. Det hugsar eg ingenting av, for på det tidspunktet var det heilt andre heltar som førte ordet.