Eg forstår det pragmatiske argumentet at kongefamilien, i alle fall gjennom dei tre kongane vi har hatt det siste hundreåret, har gjort mykje godt for å halde det norske samfunnet samla. Frå kong Haakon som sa at «jeg er også kommunisternes konge» då Noreg fekk ei revolusjonær arbeidarpartiregjering i 1928, til trikketuren til kong Olav under oljekrisa i 1973 (det var forresten eit PR-stunt) og den alltid joviale kong Harald med vitsar og godvilje.