Med «Vertshuset The Old Oak» blir det tydeleg at dei siste tre filmane til Ken Loach er ein krutsterk, vidfemnande trilogi om britisk og europeisk nyfattigdom. Dette siste kapittelet er ikkje «berre» endå ei sosialrealistisk nedanfråskildring av eit drepande, nyliberalt klassesamfunn, men like mykje eit verdidrama. Loachs kanskje siste film avrundar med oppbyggeleg, politisk refs av sjølvdestruktive haldningar i arbeidarklassen, manar til breie alliansar med kyrkja og gjev smått utopiske glimt av ein ny, internasjonal solidaritet. Det er nesten eit juleeventyr for småkårsfolk.