Du har skrive ein boktrilogi om svartmetallens historie og driv eit eige metall-forlag. Kan du teikna eit grovt bilde av korleis scena ser ut i dag? Kva er tendensane?

– For det fyrste har sjangeren og miljøet aldri vore større. Sidan tidleg nittital har det vakse konstant. No er alt blitt mykje meir mangfaldig, det gjeld både for musikken og publikummet – det finst mange fleire undersjangrar, og band og metallmiljø i kvart einaste land. Sidan internett har gjort musikken tilgjengeleg for alle, er ikkje metallfans nødvendigvis langhåra, svartkledde og frå same bakgrunn lenger.

Gjeld dette for kjønn og klasse òg?

– Ja. På nittitalet vil eg tru det var rundt nitti prosent menn på ein vanleg metallkonsert. No er det til tider 50/50 menn og kvinner. Sjangeren har òg blitt meir multikulturell. Men det har han for så vidt alltid vore, med svære miljø i Latin-Amerika og Asia – sjølv om metall vanlegvis har blitt portrettert som ei europeisk middelklasse-greie.

Så sjangeren har gått frå å vera litt kult-aktig til å opna seg opp.

– Ja, på ein måte. Den er ikkje lenger undergrunn og vekkgøymt slik det var, det er jo umogleg å gøyma seg i internettets tidsalder. Det er veldig bra at musikken er lettvint tilgjengeleg for alle, men eg er glad eg fekk oppleva metallen då han endå var ekte undergrunn, med eit tettare miljø.

Har internett fjerna litt av sjangermystikken?

– Eg vil nok seia det. No konsumerer me musikk på ein meir avkobla, tilforlateleg måte. Når me ikkje må setta oss ned med ein lp og lytta oss gjennom plata medan me tenker og studerer coveret, blir jo lytteopplevinga mykje mindre intens. Eg vil ikkje ha vore forutan Youtube, men det er klart at me tar til oss på musikk på ein annan måte i dag. Og ein sjanger som svartmetall, som i stor grad er basert på mystikk, atmosfære og det gøymte, har ikkje ein stor fordel av å bli så eksponert som han er no.

I Bergen skal du snakka om sinne og aggresjon i musikk. For mange kan nok metallen verka temmeleg aggressiv. Ser du det på same måte?

– Metallen har absolutt meir aggresjon i seg enn mange andre sjangrar – sjølv om visse typar hardrock og hiphop òg kan nemnast. Men ein må skilja mellom aggresjonen i musikken og aggresjonen i musikkmiljøet. Sjølvsagt er det vanskeleg å bevise empirisk, men eg trur ikkje metallfans er noko meir aggressive enn andre.

Dessutan handlar det meir om aggresjon enn sinne, trur eg. Ein treng ikkje vera sint sjølv om ein kanaliserer aggresjon inn i musikken ein lagar. Det kan faktisk vera sunt å uttrykka aggresjon i musikk.

Ja, eg fann eit par studiar som seier at typisk aggressiv musikk kan vera ein effektiv – og sunn – måte å få utløp for sinnet sitt på?

– Det seier i alle fall magekjensla mi. Viss du til dømes ser på kriminalstatistikken, er den utruleg låg i metallmiljø – og samanliknar du metallkonsertar med fotballfans på kamp, oppfører metallfansa seg generelt betre og rolegare. Dermed tenker eg at aggresjon i musikken ikkje på nokon måte lar seg overføra til aggresjon i lyttarane.

Punk blir òg rekna som ein «sint» sjanger, men er forbunde med ein meir radikal, venstrevendt politikk. Metallen har derimot slite litt med høgreekstremistisk tankegods. Korleis taklar miljøet ei slik arv?

– Eg trur ikkje svartmetallen har noko meir rasistisk eller høgreekstremt publikum enn elles i samfunnet. Eigentleg vil eg kalla det ein apolitisk sjanger – sidan den er så ekstrem, har den òg eit veldig nisje-publikum. Viss band blir veldig politiske, enten til venstre eller høgre, har dei ein tendens til å bli tilsidesette, er mitt inntrykk. Og det vil du ikkje, sidan du allereie befinn deg i eit lite miljø.

Likevel: Klart det finst eit element av høgreekstremisme her, og det er noko folk debatterer. Det finst òg ein fløy heilt til venstre. Men til forskjell frå f.eks. hiphop og country betyr ikkje ein konsert med eit politisk metallband at det blir eit politisk event. Det er heilt forskjellig frå punkgigs, der skinheads kan støyta saman med punkarar – du ser aldri slikt på svartmetallgigs. Eg likar å tru at metallmiljøet er ganske ope og tolerant med korleis det tar imot folk.