Du må lese dette, sa min nye ven José, og pressa noko som såg ut som ei tjukk tabloidavis i handa mi. – Takk, sa eg. Jo, øh, det skal eg gjere. Det gjorde eg sjølvsagt ikkje, dessverre. Eg trefte José i eigenskap av drosjesjåfør. Han plukka meg opp i sterkt nedbroten tilstand på ein flyplass etter ein tur som hadde starta med at eg hadde spydd ned heile sikkerheitskontrollen i Havanna. José køyrde meg trygt og sakte fram i sin gamle Lada dit eg skulle bu. Seinare køyrde han meg rundt ein dag. Mykje av det må såg på var øydelagd sosialistisk infrastruktur. Men José, som er 66 år, er den mest ihuga kommunisten eg har møtt på Cuba. Han var fødd i ekstrem fattigdom, og fekk eit verdig liv takk vere revolusjonen.