Erik Poppes «Utvandrerne» hadde Sverige-premiere sist jul, men pandemien gjorde at norsk publikum måtte venta eit drygt halvår på filmen. I dette tilfellet har lageropphaldet hatt eit par positive effektar. Ikkje minst er filmen hovudsakleg tatt opp i seinsommarlys og haustlandskap, noko som gjer opplevinga av den historiske verda på lerretet og samtida utanfor kinoen meir lik kvarandre. Likskapane mellom då og no er nemleg den berande tanken i filmatiseringa. I desperasjonen og vågemotet som dreiv svenske småbønder til USA på 1840-talet, er det lett å få auge på dilemmaa til all verdas småfolk, som i dag forlét hus og heim for eit ukjent land, med von om ei betre framtid for barna sine.