«Veien videre» er ein god, norsk tittel på ein innhaldsrik og lovande debutfilm frå Panah Panahi, sonen til den iranske filmskaparen og dissidenten Jafar Panahi. Ein underhaldande anekdotisk og attkjenneleg småkjeklande bilferie med ein karaktersterk familie på fire (og hunden deira) er skildra i dei same bilda som også rommar ei meir subtil og melankolsk forteljing om vanskelege, eksistensielle vegval. Panahi nyttar desse typiske sjangereigenskapane ved amerikansk roadmovie til å ta oss med til dei verkelege og tenkte vegkryssa, der mange politisk og sosialt stigmatiserte iranarar før eller seinare står. På vegen får han også grunna over si eiga familiehistorie.

Det eigentlege og hemmelege føremålet med den lange bilturen blir berre gradvis tydeleg for publikum. Den doble historia i filmen bør ein oppdaga sjølv i kinosalen, men reiseruta gjev nokre hint. Ferda går frå Teheran gjennom det varme og tørre landskapet i retning Urmiasjøen, saltsjøen nær den nordvestlege grensa mot Tyrkia. Dette er også provinsen (Aust-Aserbajdsjan) Jafar Panahi kjem frå, og «Veien videre» er på fleire vis Panahs kunstnariske hylling av og personleg utfyllande kommentar til far Jafars filmar.

I 2015, medan han hadde husarrest og yrkesforbod, presterte Jafar Panahi å fornya seg sjølv som filmskapar. Det skjedde med den oppsiktsvekkjande overskotsprega og humørfylte satiren «Taxi».

Regissøren hadde vågalt og trassig lurt seg ut av heimen for sjølv å spela rolla som drosjesjåfør i Teheran. Med kreativ bruk av dashbordkamera og eit velvald passasjergalleri, makta Jafar å laga eit mangslunge gateportrett av urbane iranarar. I sin neste og meir komplekse film, «Tre kvinner» (som fortent fekk manusprisen i Cannes i 2018), spelar Jafar seg sjølv – den kjende filmregissøren. Men igjen set han seg i bilen. Denne gongen for å ta ei sosialt avslørande reise på den tradisjonsbundne landsbygda, der han leitar etter ei forsvunnen skodespelarinne.

«Det hemmelege føremålet med den lange bilturen blir berre gradvis tydeleg for publikum»

Medan Jafar Panahi har brukt bilen til å reisa innover i det iranske samfunnet og folkesjela så og seia, orienterer sonen Panah seg utover det strengt kontrollerte statsterritoriet både bokstavleg og biletleg. Jo nærare den fysiske grensa familien i «Veien vidare» kjem, jo meir luftig og vidtrekkjande blir også dei mange kulturelle referansane til omverda. Ein bør likevel ikkje sjå roadmoviestrukturen eller den vestlege populærkulturen, som støtt dukkar opp i dialogen, som eit reint frieri til vestlege publikummarar.Snarare fungerer referansane som ei stadfesting av at familien ikkje vil la styresmaktene bestemma kor yttergrensene for tankar og impulsar går. Når den yngste sonen og faren mot slutten av filmen deler ein slags kosmisk fantasi, inspirert av både barnleg science fiction og den evige stjernekvelven over dei, har Panah Panahi med sin filmkunst skapt ein «høgare himmel» over ein krevjande kvardag. Det er lett å lesa dette som ein takk til Jafar både som far og kunstnar.

Jamvel om familiedramaet er høgst realistisk, kan ein også sjå føre seg karakterane, og særleg dei to sønene, som alternative livsval, roller som personifiserer dilemma Panah Panahis generasjon står overfor.

Det truskuldige barnet, den bortskjemte attpåklatten, spela av den vittig veslevaksne og hjartesmeltande sjarmerande Rayan Sarlak, er lyset som både familien og filmen hegnar om. Dei vaksne spelar med på «ferieleiken», som han er heilt oppslukt av, medan foreldra og den vaksne storebroren er engasjert i eit langt alvorlegare kammerspel rundt han.

Det er til filmen si forteneste at Panah Panahi ikkje berre greier å balansera dei to kolliderande røyndene i ein og same film, men at han også gjer begge røyndene meiningsfulle kvar for seg. Eit illustrerande døme er scenen der mora konfiskerer mobiltelefonen som yngstemann har lurt med seg.

Situasjonen vil vera kjent for mange foreldre, som freistar hindra barna sine i å bruka all familie- og fritid på sosiale media og spel, men telefonen blir også inndregen for å hindra at bilen kan bli spora.

Familien er lett å identifisera seg med, og dei urimelege livsvilkåra kjennest dermed påtrengjande. For trass all lett bilturkomikk med allsong og baksetekøyring, er det eit faktum at frie ytringar ikkje lovlege og tankefridom knapt er mogleg innom Irans grenser.

Dette er motseiinga som byggjer seg opp til det dramatiske klimakset i «Veien videre». Her er bilturen meir enn noko anna ein permanent limbotilstand.