Eit lokalt bibliotek arrangerte for ei tid tilbake ein serie med panelsamtalar om det å bu på bygda, og eg var invitert til å snakke der, heimvend som eg var etter eit halvt liv i byen. Ulemper og fordelar med å bu i distriktet skulle formulerast og diskuterast, biblioteksjefen viste fram urovekkande flyttestraum-statistikk. Eg forklarte at eg hadde vald bygda for å bu nærare familien min, for å ha rom til å styre meir på med praktiske ting, og at eg aldri kunne ha gjort det utan ein sambuar på lasset. På tampen av arrangementet tok ein gamal rektor ordet frå salen. Han konkluderte med at alt i alt var den store fordelen ved å leve i fjellbygdene i øvre Telemark at det er veldig trygt. Sidan angra eg på at eg ikkje tok til motmæle, stemninga blei liksom litt vel harmonisk. Ein skugge hang nemleg over bygda; ein ung mann hadde kort tid i førevegen mista livet i ei snøskuterulukke på nattetid, mens den skadde kameraten hans desperat og fånyttes hadde sprunge over ei mil etter hjelp gjennom snøen. Dødsulukka var sørgjeleg lite uvanleg, og eg angra på at eg ikkje kom med eit poeng om at den utbreidde motorkulturen ikkje verkar særleg trygg, attmed meg i panelet sat ein ung gründer som var der på grunn av den nye bilpleie-bedrifta si. Og apropos ferdsel kunne eg også ha sagt noko om den sterkt auka hyttetrafikken i området, som fortrengjer gåande og syklande og sparkande frå dei smale bygdevegane, som slit på den finaste naturen og forstyrrar beitedyr og vilt. Og apropos hytteeksplosjonen, kor trygt er det å la natur og potensielt jordbruksareal på den måten bli eten opp? kunne eg ha spurt frå panelet.