Det er historia, for ikkje å seia Historia, som spelar hovudrolla i norsk film. Difor er det kjærkome kvar gong ein norsk regissør både ønskjer – og faktisk får finansiering til – å laga ein tematisk eller på anna vis konseptuelt fundert spelefilm. Ekstra gledeleg er det, når filmen er ein så relevant, overtydande gjennomarbeidd og sjølvtrygg regidebut som Guro Bruusgaards «Han»: Eit skarpt teikna triptyk av den norske samtidsmannen i tre sårbare stadium.