Erna Solberg, du holdt en pressekonferanse for barn hvor du snakket om koronaviruset. Både kunnskapsministeren og familieministeren deltok. Dere sa at alt blir bra igjen. At det er «vi» og ikke «jeg» nå. At alle skal få undervisning. At hvis noen er redde, kan de ta kontakt med en voksen de er trygg på.
Ingen savner udviklingskonsulenter, når samfundet er i knibe.
— David Graeber til Information
Kristne kjensler stod sentralt då teaterstykket «Guds grønne enger» (1933) vart ei politisk slagmark.
Då Gud trødde inn på teaterscenen, endra det Noreg. Eit forbod mot religiøs «krenking» i straffelova kom til, og eit nytt parti vart skipa: KrF.
Norsk historie manglar ikkje døme på at scenekunst kan utløysa politiske jordskjelv. Blant hendingane som ragar høgast på konfliktskalaen, er Nationaltheatrets freistnad på å setja opp «Guds grønne enger» i 1933. Stykket, ei folkeleg fortolking av bibelhistorier der Gud blir framstilt i kjøt og blod, vart vist berre ein gong, bak lukka dører for storting og regjering. Men då var stykket allereie stroken frå teaterets offentlege program – etter massive protestar.