Ziad Doueiri har vendt heim til fødebyen Beirut etter å ha levd eit kosmopolitisk filmliv i over 20 år. Eksilet har gjeve regissøren tid og avstand nok til å sjå konfliktane i heimlandet utanfrå. Det kjem tydeleg til syne i «Fornærmelsen». Filmforteljinga avslører innfødd (og interessant) detaljkunnskap om etniske skilje og livsvilkår i ein av verdas mest krigsprega byar, men det finst òg eit snev av irettesetjande overlærar i Doueiris forteljarrøst, som ikkje fanst i den sjølvbiografiske borgarkrigsfilmen «West Beirut» (1998). Den nye tonen provar ikkje berre at filmskaparen har vorte eldre, men også at eksil-libanesaren er fridd frå det daglege trykket av gamle traume og kontinuerleg sekterisk og sosial gnissing. Filmens to kamphanar er produkt av slikt stress, samla opp over tiår og gjennom generasjonar.