I Jørn Utkilens «Vann over ild» har oljelandet Noreg vorte til ein isolert campingplass, der namnlause innbyggjarane er sedat velståande plastprodusentar, som ikkje ein gong orkar å fjerna si eiga søppel frå gata. I staden for å arbeida driv mennene med ein nærast rituell westernleik. Ikledd overdimensjonerte cowboyhatthjelmar «rir» dei på mopedane sine inn i skogen, der dei steiker frosenpizza på leirbål medan dei syng enkle, engelskspråklege poplåtar som speglar deira indre lengt og einfald.