Olav Åsteson i «Draumkvedet», han som heve sovi so lengje, må ha vore ganske ung, kanskje omkring tjue. I den alderen er det nokså vanleg å vera tung og døsig, samtidig som ein gruvlar over all uretten i verda, ofte som eit forstadium til depresjon.
I visjonsdiktet frå mellomalderen handlar religion om sosialt ansvar.