Det var for ti år sidan, då eg var seksten, at det gjekk opp for meg, at eg var KVINNE, verkeleg DAME, og at dette kom til å vere ein stor del av korleis andre kom til sjå meg for resten av livet. Eg hadde vore feminist før det, kjent på og tenkt på kjønnsroller, prøvd så godt eg kunne å finne ut korleis ein kunne vere fri frå det eg oppfatta var ein tradisjonell, trong, kvinneleg kjønnsrolle. Eg høyrde på rapp, eg klipte håret kort, eg gjekk av og til i baggy jeans, og tenkte eg var fri. Eg var full av ungdommeleg overmot, og trudde ganske enkelt at det var opp til kvar og ein å bestemme kven ein ville vere.