Vi har budd eit par veker i Den norske Forfatterforenings husvære i Berlin. Det er ein fredeleg stad å leve og skrive. Men da vi kom dit, hadde ikkje leilegheita vore vaska på nokre veker. Vi ringte vaktmeisteren. Det kjem ei dame, ropte han og heiv på røret. Det kom inga dame. Da vi ringte igjen, tok han ikkje telefonen. Meir frustrert over at han nekta å svare enn over tilstanden i leilegheita, heldt vi fram med å ringe. Etter eit par dagar tok han telefonen igjen. Ich komme, ich komme! ropte han og heiv på røret. Han kom ikkje. Vi rapporterte til Forfatterforeningen, som rapporterte tilbake: Vaktmeisterens forklaring på at han gjer seg utilgjengeleg, er at han ikkje svarar når han ikkje har noko svar.