På sommaren for halvtanna år sidan fekk eg ei oppfordring om å skrive ein enkel song for førjulskonsertane som dotter mi, Ine Kristine Hoem, arrangerer og syng i. Eg skreiv ein liten tekst som på ingen måte var eineståande, men som lik dei fleste julesongar er ein parafrase, eller eit anna uttrykk for den juleforteljinga som kristne menneske verda over har delt i meir enn to tusen år. Eg kalla teksten for «Barnas julesong», og aksen som desse forteljingane dreier rundt, er håpet om ei jord der det rår fred og rettferd.
Ingen annan draum gjennom tidene har prega menneska på same måten som draumen om fred.
Songen som aldri må stilne
