På punjabi – og hindi og urdu – er ordet for i morgon og i går det same. Kal. Det er ut ifrå konteksten at det blir tydeleg om ein snakkar om fortida eller framtida. I eit av Fatimah Asghars dikt med same namn fungerer ordet som ein portal i tida. Kal er ordet som i diktet blir ein kaleidoskopisk amulett. Det gjer at eget kan påkalle si for lengst døde mor ved å strekke armane ut til kvar si side, at tida kan bøyast. Ho kan mane fram barndommen og førestille seg den tapte framtida, ved å bruke dette eine ordet. I diktet: Eget i senga som barn, omringa av mor og far, eller eget som vaksen som ser mor si halde barnebarnet i famnen, ser at ho hjelper til med å velje namn til den nyfødde. Tida blir grenselaus, det som elles er uforsonleg, kan opphevast. Eller det står: «Om i går og i morgon er det same / plukk blomen til mor mi sin kropp / frå jorda.»
«Heime» er flyktig og foranderleg i Fatimah Asghar sine dikt, og derfor gir dei meg ly.
Opent hus
