På døra inn til øvingsrommet til Benedicte Maurseth heng det bilete av klassisk buskspel. Spelemenn sit i marka eller på ein seterstøl og sender fela mellom seg. I Setesdal og i Hardanger. Men på eitt av bileta, eit gammalt postkort frå Island, er det noko som skil seg ut. Der ligg fela i handa på ei kvinne.
Benedicte Maurseth frigjorde seg frå forventningane om kva ein folkemusikar skulle vere og fann seg sjølv som del av ein gammal tradisjon.
På solid grunn
