«Hvem skal trøste Knøttet?» av Tove Jansson kom ut i 1960 og vart omsett til norsk av André Bjerke alt same år. Boka har til no vorte sett opp på norske scenar to gongar, fyrst i 1988 av Cirka Teater og så i 1998 av Oslo Nye Teater. I år, 23 år etter, set dei den opp på ny. Som mange andre, treff eg Tove Jansson sine figurar dagleg gjennom mummikoppane som står på mangt eit norsk frukostbord. Mummiane har eigenskapar som vi alle kan identifisere oss med og som spenner frå rampetrollet Stinky til den myndige My. Blant desse figurane finn vi også mindre sympatiske eigenskapar som med feigingen Sniff og den overflatiske Filifjonka. Andre figurar er berre mystiske, som dei elektriske Hattifnattane og vandringsmannen Mumriken. Men ingen figurar frå min barndoms Mummidal skremte meg grundigare enn Hufsa. Det var noko med dei apatiske tennene og kulden som breidde seg i dalen allereie før ho dukka opp, som fekk meg til å gyse.
Barneteater som er frigjerande fritt for fising
