Klimaangsten min hadde eit førebels toppunkt under tørkesommaren for to år sidan. Eg låg vaken dei alt for varme nettene og frykta øydeleggande brannar. Tørr grasplen var ein konstant påminnar om at noko er feil. Nokre sekunds mangel på fuglekvitter eller ein uventa blome – som ikkje brukar å vera akkurat der – kunne få meg til å tenka at enden er nær.
Er klimakampen ein strid for systemskifte eller ein forretningsidé?