Alderdomen melde seg ved at fleire og fleire folk gjekk forbi meg. Fyrste gongen eg merka dette, vart eg harm – på grensa til sint. Eg sette opp farten og gjekk forbi dei som hadde gått forbi meg. Det framkalla ei frydefull kjensle som dessverre vart ganske kortvarig. Folk berre heldt fram med å gå forbi meg. Dei gjorde meg til ei sinke. Eg måtte spørja meg sjølv om eg hadde vorte lat, for nå hendte det av og til at eg tok bussen opp frå sentrum i Lillehammer til huset mitt på Måsåhaugen.