Under lesinga av Helene Uris «Hvem sa hva?» hende det rett som det var at eg la boka ned og sukka tungt. Innimellom kjende eg lysta til å ytre andre lydar også, på ein skala frå knurring til uartikulerte utrop og bannskap – men som ei grundig sosialisert kvinne gjorde eg sjølvsagt ikkje det.
Status: Helene Uri leverer eit bittertglitrande forsvar for kvifor vi treng å avpaternalisere språket.
Det irriterte kjønn
