Torgeir Rebolledo Pedersen har stirra manande på meg frå bokhylla i fleire år no – samlinga frå 2019 med utvalde dikt frå forfattarskapen har bilete av halve ansiktet hans på bokryggen. Dermed visste eg kva eg hadde å gjere då eg fekk den siste diktsamlinga hans i posten. Eitt av Pedersens mest kjende dikt vart publisert så tidleg som i 1983, i debutsamlinga «Tidr». Det har tittelen ‘Evolusjonens røst’, og første linje går slik: «De er knape tidr». 41 år og rundt 30 diktsamlingar seinare skriv Pedersen framleis om samtid og samliv, politikk og erotikk, minner og meining, sorg og glede. Og om tru – både barnetru og vantru. Det er utsiktspunktet som har forandra seg.