den spinkle furua
bøyer seg over vannet
som din mor over blomsterbedet, den gang
den grønne vannkanna, hun holder
i hendene
kan ikke bli veldig syk
må ikke slutte
å vanne blomstene, sa du
vet at først kom insektene
så trærne
noen millioner år senere
var vi her et lite øyeblikk
en øyenstikker, en libelle
noen av klærne hennes henger i skapet ennå
noen av klærne hennes, for eksempel
den lyseblå blusen
står bøyd over vannet
stille over de blå øynene
svever et insekt, svever en sky
som løser opp ansiktet, løser det
opp i sine enkelte bestanddeler:
regn, opphold, og munn

Juryens kommentar: Utanpå denne kinesiske øskja av eit dikt, bøyer ei spinkel furu seg over vatnet. Så brettar poeten til sides lag etter lag, og furua vert mora til eit ‘du’. Me kan merke oss det subtile grepet som inneber at når ein nemner eit du, oppstår det automatisk eit ikkje-nemnt ‘eg’ ein stad i teksten. Nå ser me mora vatna blomar med ei grøn vasskanne. Den som er ‘du’, seier at mora må halde fram med å vatne blomar, så ho kan jo ikkje bli alvorleg sjuk. Brått brettar poeten vekk lag på lag og går millionar av år attende. Insekta dukkar opp på kloden. Så trea. Så vi. Det er eit fabelaktig grep poeten har om tid her, der han så vender attende til mor sine klede som framleis heng i skapet. Og så er det plutseleg den lyseblå blusen som står bøygd over vatnet. Det som forblir usagt, gjer diktet vakkert, vemodig og sterkt. I ei ny vending, eit nytt lag, er det augo som er blå. Eit insekt svever. Ei sky. Ansiktet løyser seg opp i regn, opphaldsvêr og munn. «I came so far for beauty, I left so much behind», song Cohen, og dette diktet famnar og fenger med sitt enorme perspektiv, med levande plantar og døde mødrer. Ein verdig tekst å kåra til sommarens dikt 2024 på Diktkammeret.