Platespelaren har mista gnisten, og stifta skrapar som neglar på tørre vindauge. Platene er skeive, og det ser ut til at spelaren har mista lysten til å snurre òg. Han har berre gjeve opp. Stikkontakten er ikkje jorda, heller. Kassettspelaren har aldri hatt livsgnist. Frå dag éin var han vanskeleg. Båndspagetti var definitivt meir vanleg enn Sopps spagetti. Passande nok var det Ennio Morricone-kassetten som fyrst gjekk dukken, spagettiwesternlydbilete av beste sort.