Nattevakt på Ullevål. Endokarditt, atrieflimmer og covid-19 i akuttmottaket før det blir moglegheit for å legge seg litt nedpå og ta ein kvil. Eg er sliten om dagane. Ikkje fordi eg har det vanskeleg, er sjuk, ikkje har flotte kollegaer, eller ikkje har det trygt og godt på jobb. Men fordi tankane drifter. Til alt det grusomme.

Det går omtrent tre sekund frå eg vaknar om morgonane til dei mørke tankane flyttar inn. Eg forstår ikkje korleis ein skal klare å gå på jobb, ete lunsjen sin i den varme kantina, presse på «dobbel cappuccino» på kaffimaskina, velje og vrake i alle slags medisinske undersøkingar og behandlingar etter indikasjon, føle seg trygg på jobb i vår privilegerte boble – utan å ofre våre kollegaer i Gaza ei tanke.

Utan å bli trist. Utan å kjenne på det mørke. Utan å la hovudpina dundre i skallen. Utan å la tårene trille litt på veg heim frå jobb. Utan å miste trua på menneskja. Eg tar på ei maske på jobb, men den blir vanskelegare å leite fram for kvar dag som går.

«Det er viktig for oss å legge oss riktig i det diplomatiske feltet», seier dei. Viktigare enn menneskeleg liding? Viktigare enn kollegaer som bombast? «Det føregår prosessar bak lukka dører», seier dei. Unge menneske mistar trua på demokratiet! «Vi tar i bruk alle verkemiddel», seier dei. Dei dør jo på jobb, seier vi. Ein politisk rådgjevar som gliser. Nedslåande.

Pappa ringer og spør korleis det går. «Før engasjerte eg meg fordi eg oppriktig trudde at verda kunne bli litt varmare, litt meir rettferdig. Eg lure på om eg no forsøke å heve stemma berre fordi det er den einaste måten eg kan leve med meg sjølv i denne verda på», seier eg. Pappa blir stille. Leitar etter trøystande ord.

Men dei er vanskelege å finne. For kva seier ein når hundretusenvis av sivile lid. Kollegaer behandlar medmenneske medan sin eigen familie i beste fall trillast inn på det som er igjen av eit sjukehus og i verste fall ligge gravlagt i ruinar.

Klokka er 01.04 på Ullevål, og eg er på veg til kvilerommet for ein dupp. Hovudpina ligge som eit belte over panna. Det har den gjort dei siste fire vekene.

Kanskje eg ein dag får trua på menneskja igjen. Men ikkje no. Ikkje heilt endå.