Tidlegare forlagsredaktør Sverre Tusvik har lese meldinga mi av Arve Hansens «Ukraina. Historien. Menneskene. Krigen» i Bokmagasinet 27. august og går i Klassekampen 3. september i rette med meg for å vere «unødig streng» og ha «ein relativt uvanleg nedlatande stil». Kven Tusvik synest eg er for streng og nedlatande mot, går ikkje direkte fram av replikken hans, men slik eg forstår han, er det vel så mykje Kagge forlag som forfattaren han legg inn eit forsvar for. Sjølv har han hatt stor glede av Hansens bok, og det er fint. Mitt inntrykk av boka var at ho er slapt redigert, ikkje berre skjemd av uvanleg mange slurvete språkfeil som vanleg språkvask og korrektur enkelt kunne ha retta opp, men på innhaldssida også mindre gjennomarbeidd, gjennomtenkt enn eg hadde venta meg av ei utgjeving med så mykje kompetanse i ryggen. Som det absolutt grellaste, men ikkje einaste eksempelet på det siste, hevdar forfattaren i forordet at Russland reduserer ukrainarane til «dumme, bakstreverske og naive lillerussere som ikke vet sitt eget beste». Vel, eg sjølv levde tretten år i landet og har russarar i eigen familie, og russarar – nokre av dei gifte med ukrainarar! – i nær og fjern omgangskrins, utan at eg kan hugse å ha høyrt dei, eller for den del mannen i den russiske gata, ein einaste gong omtale ukrainarar i negative vendingar. Eg vel å tru at denne meiningslause generaliseringa skuldast hastverk, for ein så kunnskapsrik mann som Arve Hansen må vite betre, kunne betre? Og er det ikkje kjerneverksemda til eit kvart seriøst forlag å hjelpe meir eller mindre uferdige manus fram til å bli om ikkje glitrande, så i alle fall velgjorde bøker?