La meg seia det med ein gong: Eg har ikkje lyst til å skriva denne teksten. Eg fekk invitasjonen og kjende instinktivt motvilje. Skriva ein tekst om livet utanfor skapet, om tilstanden i det skeive Noreg i 2022, 50 år etter at den såkalla homoparagrafen blei oppheva? Eg orka ikkje å tenka for mykje på kva motstanden min bestod i, så eg prøvde å outsourca spørsmålet. Kjærasten min sa at ho syntest eg burde gjera det. Eg spurte ein venn, men han var treig med å svara. Eg sende ein e-post til redaktøren min, og ho ringde meg opp. Eg snakka med henne medan eg stod inne på apoteket og leitte etter smertestillande brusetablettar. Ho sa at ho tenkte det var fint å seia ja, at eg kunne finna min eigen måte å gjera det på. Det verste eg kan tenka meg, er å skriva ein lang tekst som handlar om min identitet, sa eg og vrei litt på stemma. Din legning, sa ho seinare i samtalen, og eg fekk lyst til å vri meg vidare ut av jakka mi og heile situasjonen. Kva er det som får det til å krypa i meg?
