Når du spenner alle muskler

mot en stein som kunne falt

blir du ett med tyngdekraften

blir du styrke over alt

Når du ser et dyr i spranget

eller akset med sitt frø

blir du sjøl et jaget rådyr

blir du korn til noens brød

Når du står med nakne sanser

kjenner gråten sitte fast

blir du buen til en skytter

blir du strengen da den brast

Du som famler gjennom mørket

for å løfte opp et barn

Når du bøyer deg mot senga

blir du sart som silkegarn

Fylt av spensten til et rådyr

Fylt av frøets energi

Fylt av buas mjuke styrke

blir du alt som du vil gi

Bjørn Ellingsen

Ellingsen har vært månedens poet før. Les intervjuet vi gjorde med ham den gangen her.

Juryens kommentar

Fundamentet i dette diktet blir, slik eg les det, ikkje bare ei poetisk helsing til ein far, og ei skildring av sider ved farsrolla, men eit vitnesbyrd om den utvida medkjensla som det fører med seg å verkeleg involvera seg i eit anna levande vesen. Sagt med poeten Pablo Neruda sine ord: «det utvidar grensene for vårt vesen og sameiner alle skapningar.» Demed blir det eit nytt bilde av faren som stig fram her: eit vidt famnande dikt der omsorg og nærleik vert portalar inn til det ernærande, til det elegante, men òg til gråt, medvit om trugslar og det som brest.

Sjølv om diktet vågar seg inn på ei nyansert innsirkling av det maskuline ved farsrolla, unngår det å hamna i stereotype forenklingar og løftar heller fram den mjuke, sarte styrken og dette å gje omsorg.