Som barn rettet jeg på godt voksne fra afrikanske land, når de tidvis blandet «han» og «hun». Det var en ryggmargsrefleks som overskred min høflighetsindoktrinering om å respektere eldre. Jeg kunne ikke forstå hvordan man kunne bomme på noe så basalt. Binære kjønnskategorier opplevdes som sanne og gjensidig ekskluderende. Jeg stilte ingen spørsmål ved denne «naturgitte» ordningen.
Dante Alighieri døydde for 700 år sidan. Han er framleis eit føredøme i diktinga.
700 år: Det lar seg ikkje gjere å måle verknadshistorien til «Den guddomlege komedien».
Hausten 1321, for temmeleg nøyaktig 700 år sidan, låg ein mann for døden i Ravenna i Nord-Italia, der han dels var gjest og dels innleigd retorikar og ghost writer hos Guido da Polenta, fyrsten av Ravenna. Denne mannen var då 56 år gamal, og vide kjend som meister på skrive- og talekunstens område. Og han var driven i eksil frå Firenze. I teneste for sin fyrstelege mesen hadde han den hausten vore utsending til Venezia, på diplomatisk oppdrag. Under tilbaketuren pådrog han seg ein febersjukdom, på veg over det vasstrekte myrlendte området kring Po-deltaet. Skjelvande av frost og feberrier tok han seg fram i retning Ravenna, mot ein midlertidig heim, den einaste han hadde att. Då han nådde dit var han ille medteken. Før morgonen gryr 14. september 1321 er han ikkje lenger mellom dei levande. Denne mannen var Durante di Alighiero degli Alighieri. Alle som kjende han eller hadde høyrt om han, kalla han Dante, poeten Dante – florentinar av herkomst, ikkje av vandel, som han sjølv skal ha uttrykt det.