Da eg var liten gut var det gardsdrift hos så å si alle naboane i bygda mi. Å kalle det gardsdrift er kanskje å ta sterkt i, iallfall når man sammenligner med dagens bruk. Men det var et par kyr, nokre sauer, og kanskje nokre høner eller geiter også. Dei aller færraste hadde maskinell drift, så det var ljå og rive som gjaldt.
Heim: Annie Ernaux’ bøker om opphavet hentar fram det kollektive i individuelle minne.
Denne teksten byrjar på toget: Toget går tidleg frå hovudstaden, men er ikkje framme ved endestasjonen før langt på dag. Der går vi av og stig over på ein buss, bussen køyrer eit par timar til, til ein annan buss, som skal ta oss det siste stykket heim – om då ikkje far min kjem køyrande og hentar oss, ein ferjetur og fem-seks mil frå heime. Og det gjer han sjølvsagt: Han står og ventar når vi kjem, tek imot oss med varme armar og eit kraftig smil.
