Framleis, etter mange års trening, synest eg det er ubehageleg å meina noko i det offentlege rommet. Eg har lært meg å framstå som roleg og sikker, og erfaring kjem godt med i møtet med nye situasjonar og roller. Likevel sluttar eg ikkje å forundra meg over kor tilsynelatande lett andre tar på det å stå på ein talarstol. Og sjølv om skriving er noko eg har høgare sjølvtillit på, har eg hjartet i halsen kvar gong noko blir publisert.
Fellesskap er medisin mot fåmannsveldet.
Med rett til å meina
Fokus
