Bokbransjen har alltid vore takknemleg å gripa til for filmskaparar som vil harselera over pompøsiteten og sjølvmotseiingane i kulturlivet. Det er ikkje slik at filmverda til dømes manglar eigne, sjølvhøgtidlege kunstnarar, slike som berre ser foraktfullt over brillekanten mot underhaldningskulturen, medan dei driv omsynslaus utnytting av nære og kjære som rollemodellar. Det gjev berre større kontrast å peika på slike paradoks i den eldre og meir høgverdige litteraturinstitusjonen.