Der språket sluttar, finst det ei stille me ikkje treng å setja ord på.
Det er vanlegvis ganske stille her kor eg bur. Men i den siste tida har stilla verka nesten uverkeleg. Ho vert ikkje avbroten som før; det kjem ikkje nokre hyl frå ungdommar som trenar på fotballbanen på ettermiddagen, ikkje nokre småkranglande replikkar frå skuleelevar på veg til skulen om morgonen.