Dagane var blitt veldig, veldig lange for Terje Brevik. Den omgjengelege trønderen såg seg alltid rundt i det golde kontorlandskapet når han kom på jobb. Han sa eit høgt og tydeleg «god morgon». Søkte blikka til kollegaane. Dei såg knapt opp frå sine trygge festningar bygd av pc-skjermar og hovudtelefonar.