Det står ei gamal dame i midtgangen i togvogna og snakkar så høgt i mobiltelefonen at eg ikkje greier konsentrera meg om orda på dataskjermen min. Det går fram av samanhengen at ho snakkar med ein yngre slektning, truleg eit barnebarn som helst ville ha avslutta samtalen for ei god stund sidan, om det ikkje var for det at bestemora stadig kjem på litt til som ho må få spurt om, om alt står godt til med den eine og den andre, på jobben og på skulen og heime og blant vener. Ho er blid i målet, nærmast audmjuk, ein tanke forskremd, slik det gjerne blir for den som klamrar seg fast i nokon som prøver å rista henne av seg utan å såra henne altfor grovt.

Ikkje søtt, ikkje surt, ikkje bittert – men salt. Solveig Aareskjold skriv om det ho sjølv vil i Klassekampen kvar laurdag.