Tida då ein får barn, er den beste og den verste tida. Det påstår i alle fall den namnlause hovudpersonen i Linn Strømsborgs fjerde roman «Aldri, aldri, aldri». Ho verken har eller vil ha barn sjølv, så det ho seier, er bygd på andrehandserfaring: Sjølv står ho støtt i valet sitt, men alle rundt henne byrjar brått å ønske seg, vente, få barn. Når dei næraste vennane ventar sitt første, byrjar også kjærasten Philip å endre seg, trass i at han eigentleg er innforstått med at ho ikkje vil ha ungar. Medvitet om barn veks, i han og i henne, og brått er dei små å sjå på alle kantar – dei skrik i barnevogner, bablar på bussen, spring i gatene og balanserer på fortauskantane. Ikkje minst dukkar dei opp i samtalar med vennar og kjente: Dei snakkar om det heile tida.