Ein gong på nittitalet ringde ein mann i Stavanger til meg for å seia seg einig i noko eg hadde skrive om ein bråte med statuar av støypejern som var monterte på grunt vatn på Solastranda. Han bad meg på besøk slik at me kunne snakka vidare ansikt til ansikt, og eg hadde dei beste voner om ein inspirert samtale då eg gjekk inn gjennom den høge døra i det herskaplege huset hans.

Ikkje søtt, ikkje surt, ikkje bittert – men salt. Solveig Aareskjold skriv om det ho sjølv vil i Klassekampen kvar laurdag.