Oslo Pix hadde ein organisatorisk ustø start, men er alt i sitt tredje år eit nær uunnverleg tilbod til kinopublikum i hovudstaden, som på denne tida av året «lir» under ei kvalitetsmessig vårknipe. Det er symptomatisk for det magre kinotilbodet at ein må på Oslo Pix for å få sett Pernille Fischer Christensens drygt årsgamle biografi om Astrid Lindgren, «Unge Astrid». Dét trass i at det er ein nordisk samproduksjon om ein av Nordens viktigaste og høgst elska forfattarar, med gode biroller av Maria Bonnevie og Henrik Rafaelsen. Det unge talentet Alba August i tittelrolla får også på gripande vis fram kor viktig konformitetsopprør og aleinemorrøynsler var for Lindgrens forfattarskap.

I det ytre er Oslo Pix – i beste forstand – plukk og miks frå internasjonale filmfestivalar med «food trucks» i gatene, filmbransjeseminar og aktuelle politiske debattar i salane, blanda med eit fåtal norske førpremierar som onsdagsvisinga av Mona Hoels «Skal dere gå allerede?». Blant det som står att før avslutninga søndag, er festivalbesøk av brasilianske Fernando Meirelles («City of God», 2002) og meisterklasse med Claire Denis’ faste filmfotograf, Agnes Godard.

«Ungdomsportrett er blant dei gjennomgripande tema i år»

Kjernen i festivalen er likevel eit kresent, men eklektisk utval av festivalfilmar som burde appellera til eit like samansett publikum. Ungdomsportrett er blant dei gjennomgripande temaa i år, med fleire ferske, kritikarroste oppvekstdrama. Mange av dei gjer noko nytt innanfor kjente sjangergrenser («Eighth Grade», «Booksmart»), men den råaste og mest presserande innfallsvinkelen står tyske Nora Fingscheidts «Systemsprenger» for. Den spelefilmdebuterande dokumentaristen portretterer ni år gamle Benni (Helena Zengel), eit barn som har laga eit aggressivt skjold rundt seg til vern mot omsorgssvikta frå svikefulle vaksne. Det har gjort henne til ein uhandterleg kasteball i barnevernet. Filmen burde vera eigna til å utvida den betente barnevernsdebatten langt utanfor Tyskland.

Vil du sjå noko originalt, godt og relevant, har du mange val. I kryssingspunktet mellom samtidsaktuell, egotripp og underhaldning er Radu Judes «I Do Not Care if We Go Down in History as Barbarians» endå ein styrkemanifestasjon frå rumensk samtidsfilm. Jude arbeider seg ned frå ei liksomdokumentarisk røynd og grev seg gradvis ned gjennom lag med metafiksjon kring ein ambisiøs teaterregissør, til vi til slutt får sjå stykket hennar. Ho gjer eit lokalt torg-spel om til ei kulturpolitisk krise med å tematisera rumenske jødeforfølgingar under andre verdskrig.

Filmen er over to timar «walking-(«smoking»)-and-talking», der ein omnipotent filmfotograf følgjer hovudpersonane si vandring gjennom stormannsgalne mengder kulisser, amatørskodespelarar og kostyme, medan debatten går om ytringsfridom, historie, filosofi og sex. Heilt til dei akademiske hypotesane kolliderer med samtidsrøynda, når publikum tar det satiriske teaterstykket på fullt alvor. Krangelen stoppar neppe i utgangsdøra frå kinoen.