Det er som ein roman i hovudet, sommardagen for fem år sidan: Kjersti Instefjord syns å hugse at det hadde vore ein dårleg dag. Ho hadde stukke seg på ei giftig torne og tenkt at det ikkje kunne vere eit godt teikn. Ho hadde krangla med treåringen om når dei skulle dra heim frå leikeplassen. Han hadde gitt seg til slutt og sagt «greitt mamma, vi drar no». Ho hadde stramma hjelmen rundt hovudet hans og spent han fast i barnesetet bakpå sykkelen.