Gjennom mine eigne minne frå barndomens obligatoriske besøk i Kristiansand – «Barnas by», som kommunen marknadsfører seg som – går det eit opptog av snodige og usannsynlege nasjonalkarakterar: Frå utsynsstaden på skuldrane til far min kjem aller først sjørøvarhattane til kapteinane Sabeltann og Sorte Bill og røvarhattane til Kasper og Jesper og Jonatan til syne. Politimeister Bastian dukkar opp, Tobias kjem ned frå tårnet sitt og i bakgrunnen blandar Kamomilla sin spede song seg med barberer Sørensens lystige klarinett – og sjølvsagt med gneldringa til Tante Sofie. Heilt bak, tafatt og siklande sløv i sommarsola, kjem ein sliten sjimpanse luntande etter, utan å gjere noko stort nummer av seg. «Her kommer Julius som alle vil se, han svinger seg i toppen av et tre», song alle ungar eit lite tiår før, men då eg besøkte dyreparken tidleg i 1990-åra, var det ingen som svinga seg og ingen som song.