Ein del av mitt liv budde eg i eit lite vestafrikansk land der det på alle måtar herska krig. Alle syndene som tenkjast kan på denne jord, utfalda seg for mine sjokkerte, indremisjonske augo. I utgangspunktet heilt greie menneske vart korrumperte etter ei stund her, rett vart gale, god vart vondt og sant vart usant. På den andre sida, gudstrua var levande overalt, ikkje minst hjå dei tallause skurkane. Ein av dei, av irsk opphav, bad ofte «det internasjonale samfunnet» og gode kundar inn til grandiose hagefestar. Ein prest i fullt ornat velsigna med tårefylte augo det overdådige bordet. Rett nok var han full, men likevel.