For nokre år sidan gjekk eg tur i eit dalstrøk nord for Ushuaia, ein argentinsk småby på Eldlandet i Patagonia. I iver etter å kome ut i det ville, forlét eg og følgjet mitt råsa og rota oss inn i ulendt terreng, nær ei beverdemning. Vi gjekk på ei slitsamt langstrekt våtmark, tildekt av blyantstump-liknande trestammar og av tre som hadde lagt seg i bakken. Då beveren sjølv dukka opp frå vatnet, klauv opp på kanten av demninga og hytta trugande med halen, blei eg pinleg medviten det økologiske instinktet mitt: Burde eg kome meg vekk? Kroppen svara tja, og fornufta det same.