Kunsthistoria er omkransa av eit utal meir eller mindre stadfesta anekdotar, som ein flokk muntre og sladrande nieser som heng ved sin meir ålment respekterte onkel. Blant desse finn me skildringa av det fyrste møtet mellom den feterte surrealisten Hans Bellmer og Unica Zürn, som fann stad på ei galleriopning i etterkrigstidas Berlin. «Her har me dokka,» skal ha vore Bellmers fyrste ord, i møte med den fråskilde tobarnsmora som skrapa saman til livets opphald som forfattar av forteljingar til aviser.