Til jul fekk hunden min ein mariusgensar og ei fanakofte. Begge genserane er framifrå handarbeid, strikka av to drivne strikkarar med nedarva kunnskap som for første gong resulterte i plagg til den firbeinte. Oldemødrene, dei som strikka ullsokkar for sjømannsmisjonen, ville nok meint ein hundegenser var bortkasta garn. Men i røynda burde dei gle seg over at kulturarven dei var med på å bere fram, lever i beste velgåande.