Det hadde vore ein vakker dag på fyrejolsvetteren med linnvêr og sol, men til fjells der eg fór var det berre i sørhellingane at den låge soli og dei lunka vindgustane hadde tæra på fyrste snjøen. Det var ustødt og tungt å gå, og etter som dagen leid vart stegi mine stuttare og trøyttare. Tidleg på morgonen då ljosken frå snjøen tok til å syne veg i myrkret, hadde me teke ut.