Folk snakkar om at det er mørke tider, og dei meiner ikkje berre desembermørket. Folkevandringar, nedgangstider, terrorangrep, aukande krigsretorikk og galopperande klimaendringar – det er mange nok ting å vere bekymra for, og lett å gi seg over til frykt og framtidspessimisme. Sjølv er eg ikkje av dei som så lett slepper taket i optimismen og trua på mennesket, og heller ikkje tilliten til det demokratiske systemet eg er så heldig å vere ein del av. Men eg kjenner også på frykta, og lar meg iblant smitte av misantropien der ute. Når tankane blir for mørke, må eg aktivt ut på leit etter glimt av lys og håp.