Dei siste par vekene har eg sete i valkampens England. Kamp er vel elles det siste det er. Kamp inneber harde frontar og klar tale. Dette her var heller ein skytargravskrig, ein serie med overfall og raske, taktiske tilbaketrekkingar som aller mest var prega av alt det som ikkje kunne bli sagt. Og det vesle som vart sagt, var alltid kostnadsrekna. I staden for politikk blir den offentlege samtalen bytt ut med eit kurs i revisorfag og bokhalderi, fram til han sovnar heilt inn. Det har aldri før vore så tydeleg at Thatchers gamle ord om at det ikkje finst noko som heiter samfunnet, faktisk var ei politisk programerklæring. Spørsmål om kva type samfunn dei vil leve i her, er no blitt prinsipielt umogelege å stille. I Skottland er det annleis.